Dag 20
Vandaag begonnen met alles wat ver weg ligt. Gezocht naar de tinten van zee en hemel. ‘Iets in het grijsgebied’ wist ik al. Maar ja, dat kan zomaar 50 richtingen opgaan. Die ben ik dan ook allemaal ingeslagen – niets stemde me tevreden of ik zag het niet. De foto’s van deze blogpost geven een sfeerimpressie.
Een vriendin rijker en een illusie armer
Op 4 februari schreef ik: vandaag met een nieuw doek begonnen. (…) De uitdaging die ik me heb gesteld, is om over 4 weken (dus 4×5=20 ochtenden, vanwege ’s middags en ’s avonds Tai Chi-lesgeven) te kunnen zeggen dat het schilderij af is om zodoende niet te verzanden in perfectionisme-gepiel. Kijken wat er gebeurt, hoe ik daarop reageer. Ben benieuwd.
Vandaag is het zover, de 4 weken zijn voorbij. En, doel gehaald?
klik voor vergroting
Hmm… nou nee, je kunt niet bepaald zeggen dat het schilderij af is. Zelfs de druk van het publiekelijke karakter middels deze blog, heeft dat niet kunnen bewerkstelligen.
Vergeef me.
De illusie, voorzover ik die al had, dat ik kan afdwingen om strak in tempo klaar te zijn, laat ik bij deze los. Met graagte overigens.
Maar ik ben wel tevreden, omdat ik vol overgave heb kunnen werken aan het behalen van het gestelde doel en omdat ik veel heb geleerd – op technisch vlak, maar vooral over mezelf:
- ik kom ‘s ochtends graag uit bed voor zo’n mooi project. Werk kan heel erg leuk zijn!
- het gestelde doel heeft me scherp gehouden om efficiënt te werken. Door dingen vooraf op een schetsdoek te proberen en pas als ik er blij van werd groot over te brengen, heb ik gezorgd dat ik op het grote doek niet kon gaan pielen. Werkt goed voor mij. Soms wat (of sterk) overgecontroleerd – mijn welbekende valkuil…
- verdieping van het inzicht: sommige aspecten hebben tijd nodig. Ik kan wél energie investeren in het proces, maar níet het eindresultaat afdwingen.
- Door elke avond te bloggen, heb ik over het schilderij gedacht, gevoeld, geschreven. Zo ben ik er mee snel in contact gekomen. Het schilderij is nu een grote vriendin van me geworden, die steeds meer gaat aangeven wat zij nodig heeft. (Lees wat ik hierover schreef op dag 13)
En nu?
Is het project nu afgelopen? Wat mij betreft niet, ik ga rustig verder en wil zeker blijven bloggen. Alleen nog even aanzien hoe m’n nieuwe vriendin daar tegenover staat. Misschien heeft ze iets anders in de privésfeer voor ogen…
Och arme die Rolf……….. Zou hij ooit voor ogen gehouden hebben dat hij de strijd nog eens aan zou gaan met een………vriendin als deze ……. Ik denk het niet….
Mooie verstilde tinten grijs matthijs daar kan een mens nog eens zijn of haar emoties in kwijt…. Ik ben benieuwd wat je vriendin erover gaat zeggen… Succes x
Victor, het is je vergeven. Mijn anonieme bod trek ik wel in. Hopelijk kan Rolf zich de meerprijs veroorloven, nu het budget wordt overschreven (tijd is immers geld, ik wrijf het er maar even in).
Troost je: het gaat niet om de bestemming, maar om de reis erheen. Of zoals ik hier thuis altijd zeg: als je er maar wat van geleerd hebt!
50 tinten grijs doet me denken aan een roman van Margriet de Moor:
“eerst grijs, dan wit en dan blauw”. Mooi boek maar het heeft niets van doen met schilderen ;-) Maar veel plezier met tinten-puzzelen, mam
Ja, daar had ik ook al eens aan gedacht. Zal vast nog wel eens een titel van een andere blogpost van me worden.
Ziet er goed uit man! Goed bezig!
Denk erom dat Italiaanse populieren geen beste bomen zijn voor stedelijk groen….:-)
Grtz,
Maarten
Dank voor je waardering.
Wat betreft die bomen, ik zal eens op zoek gaan naar een gekwalificeerde boomverzorger voor een degelijk advies.